Ik was een harde werker en een grote doorzetter. Mijn lichaam heb ik dan ook gepusht tot het uiterste. Ik was nog geen 30 en ik had mijn lichaam al volledig uitgeleefd. Het was leeg, gecrasht, burn-out

Iedereen ervaart een burn-out anders. Bij mij was het vooral een mentale (mijn brein die niet goed werkt) en fysieke burn-out (mijn lichaam die niet goed werkt).

Dit is het verhaal van mijn fysieke burn-out…

Hoe sterker je hoofd, hoe zwaarder je lichaam afziet

Een aantal jaren geleden, was ik mijn doctoraat aan het afleggen. Ik had al veel van mezelf gegeven. Maar hoe dichter ik bij de finishlijn kwam hoe harder ik streed om deze te halen. Ik wou het zo snel mogelijk afronden en het niet langer uitstellen. Ik heb dus nog meer gegeven, nog sneller, nog harder. Mijn lichaam wist dat ik rust nodig had, maar mijn hoofd wou niet wachten. Eerst indienen dan rusten.

Ik had een ontzettend sterke wil, vol met overtuigingen die geen rekening hield met mijn lichaam. Ik had zo gehoord dat “je hobby’s opgeven” één van dé tekenen van burn-out waren. Dus daarmee ging ik ook zeker niet stoppen. Maakt niet uit dat ik bijna na elke klimsessie een paniekaanval had. Ik klom dan gewoon wat minder zware routes. Ook koken: “gezond blijven eten is essentieel voor een gezond lichaam”. Dus ik zou ook blijven gezond koken, boven op mijn 50-uren werk week, 5u sport en een heel huishouden.

Ik had een ontzettend sterke wil, vol met overtuigingen die geen rekening hield met mijn lichaam.

De dag dat ik mijn doctoraat ingediend heb, is ook de dag dat ik gecrasht ben. Ik had de finishlijn bereikt en écht ALLES gegeven. Ik had ook écht NIETS meer over. Mijn lichaam én mijn hoofd waren op. Fysiek had ik geen kracht meer. Ik kon niet staan, amper bewegen. Ik kreeg zelfs de deur van de frigo niet meer open, laat staan een fles water. Mijn spieren waren leeg en volledig verzuurd. Alles deed pijn. Ik dacht dat ik de griep had. Maar een griep duurt geen 3 maanden. Het heeft wel zo gevoeld. Mijn hoofd was ook op. Of misschien eerder vol. Vol met mist die de weg versperde naar mijn brein.

Mijn lichaam was te zwak voor alle “burn-out herstel tips”

Tijdens mijn burn-out kreeg ik massa’s veel tips van de huisarts, mijn therapeut, kinesist, vrienden, familie,… Je kent ze misschien de typische -burn-out herstel tips-: “Ga buiten wandelen”, “doe leuke dingen”, “deze oefeningen gaan je rugklachten verlagen”, “eet gezond, en maak bv. fruitsap”,…
Super tips, maar mijn lichaam was op en mijn spieren leeg. Ik kon amper rechtstaan. Voor de oefeningen van de kiné moest ik op handen en knieën staan. Daar had ik de kracht niet eens voor.

Fysiek had ik geen kracht meer. Ik kon niet staan, amper bewegen.

Wat mij wel veel heeft geholpen zijn mijn huisdieren, shiatsu, voetreflexologie en yoga nidra. Ik had heel schattige kuikens dat ik kon bewonderen en dat vroeg geen energie. Yoga nidra was zowat het enige dat ik zelf kon doen zonder dat ik mijn lichaam nodig had en dat mij ook echt hielp. De shiatsubehandelingen hebben mij geholpen om mijn lichaam en hoofd te ontspannen. Wat ik wel nodig had gezien ik veel paniekaanvallen had. Voetreflexologie heb ik later ontdekt (wanneer ik zelf weer kon rijden) en dat heeft mij sterk geholpen om mijn energie weer verder op te bouwen.

Zelf herstellen van fysieke burn-out

Naast de nodige rust, moest ik wel degelijk mijn conditie weer opbouwen en mijn lichaam herstellen. Maar hoe start je er dan aan als je lichaam amper recht wilt? Wel, je start met één straat. Als je bij mij al bent geweest, zal je weten dat mijn straat niet zo groot is. Ik had dus geluk :D. En toch was dit voor mij een hele uitdaging: rechtstaan, schoenen aandoen, de deur open krijgen en dan nog wandelen. Ik deed er meer dan 10 min op om mijn straat heen en weer af te slenteren. Daarna had ik 2u slaap nodig om te bekomen. Maar ik had toch gewandeld!

Voor de oefeningen van de kiné moest ik op een poef plaatsen onder mijn lichaam zodat ik daarop kon steunen en toch een paar oefeningen proberen doen. En ook daarna uren recupereren. Ook mijn huishouden ging zo. De was ophangen? Dat was één T-shirt ophangen en 45 min in de hangmat en dan nog een T-shirt,.. Een activiteit voor de hele dag dus. En wees er maar zeker van dat ik de dag erna niet meer uit mijn bed kon.

Ik was 30 in het lichaam van een 90-jarige

Beetje bij beetje geraakte ik wel uit mijn fysieke burn-out. Ik kon bv. wat meer wandelen. Wel even traag, maar wel iets langer. Na een paar weken kon ik al 20-30 min wandelen. Ik moest wel veel pauzes nemen en ik kan dezelfde afstand nu makkelijk in 5 min afleggen. Maar daar ging het toen niet om. Ik ben zelfs  een aantal keren met mijn 85-jarige oma gaan wandelen. Hoewel ze zeker gezond was voor haar leeftijd, kan ik niet zeggen dat ze echt snel wandelde. En toch moest ik haar steeds vragen om niet zo snel te wandelen want ik kon haar tempo niet volgen

Je bent 30, je zou in de fleur van je leven moeten zijn, en je staat je oma achterna te hollen.

Dat was wel heel confronterend. Je bent 30, je zou in de fleur van je leven moeten zijn, en je staat je oma achterna te hollen. In plaats van mijn oma te helpen zodat ze niet moest rechtstaan, deed ze alles zodat ik niet moest rechtstaan. Mijn lichaam voelde letterlijk zoals een 90-jarige. Mijn hart en hoofd wou wel nog vanalles, ik was nog steeds even ambitieus en vol ideeën. Maar mijn lichaam kon nu niets.

Na het herstel

Gelukkig zijn we nu 5 jaar verder. Mijn lichaam is ondertussen al heel wat hersteld. Ik wandel weer veel sneller dan mijn oma (jeej!). De was ophangen kan ik in 1 stuk doen zonder dutten én in combinatie met voltijds werken en de rest van het huishouden (min of meer). Ik kan mij weer focussen op leuke projecten en opleidingen. Ik ken mijn lichaam en mijn grenzen heel goed en weet dus ik wat wel en niet kan. Ookal kies ik soms om over mijn grenzen te gaan, kies ik om daarna voldoende hersteltijd te voorkomen dat ik mijn lichaam niet uitput.

Ik moet wel eerlijk zijn, ik kan nog steeds geen intensieve sporten doen. Ik weet ik dat ik op de goede weg ben en dat ik een heel fitte, sprankelende senior zal worden, die fleuriger en energieker zal zijn dan een pak 30’ers (of toch dan mezelf als 30’er). Maar momenteel leef ik wel nog met de gevolgen van een lichamelijke uitputting want ik doe heel graag intensieve sporten. En misschien zal het wel weer lukken, maar ik ga het niet pushen, en ik gun mijn lichaam de tijd om te herstellen.

Heb jij wat hulp nodig om te herstellen van je (fysieke) burn-out? Ik kan je hierbij zeker helpen! Je vindt hier meer info.